Paraiso perdido

Te pareces al infierno, a la niñez, al mes de abril,
te pareces al sueño en que ambos tardáis en venir.
Tu carne es seda, es viento, es humo, es barro, es jazmín,
tus pechos son mi barrio y tu vientre es mi país.
Cuando la noche siembra de sombra mi alrededor
tu ausencia como un árbol me crece en el corazón.
La cama donde duermo no te ha conocido a ti
y tiene una tristeza de iglesia sin bendecir.
Lo único que busco cuando escribo esta canción
es que algún día escuches y te toque el corazón

Sabina

Egy gondolat “Paraiso perdido” bejegyzéshez

  1. Fantasztikus a virág, a fények-árnyékok különlegessé teszik a felvételeket. Elegáns, titokzatos és fenséges. Az elveszett paradicsomot idézi. Mintha elérhetetlen lenne, törékeny. távoli és éppen ezért csábító is.

    A képek remeklések.

Hozzászólások lehetősége itt nem engedélyezett.